Η ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ ΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ "ΦΕΡΟΜΕΝΩΝ" ΩΣ "ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ"

Του Καθηγητη Ανδρεα Αθηναιου

University of Pennsylvania

Case Western Reserve University

 

 

ΟΙ ΜΑΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι Προτάσεις της Κυβέρνησης προς την…«Ευρώπη» για χρηματοδότηση της Ελληνικής Οικονομίας με χρήση Χρηματοδοτικών Εργαλείων και όχι με περαιτέρω «δανεισμό», δείχνει ότι οι προτείνοντας γνωρίζουν ΜΑΚΡΟοικονομια, και δεν αποδέχονται την πολιτική επιλογή της … «Ευρώπης», να καταργήσει την ΜΑΚΡΟοικονιμη Διάσταση της Οικονομικής Επιστήμης, να αποδέχεται Μόνο ΜΙΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ Προσέγγιση σε όλα, και να χτίζει -με «λοβοτομημενη» πλέον την Οικονομική Επιστήμη-, μια επιχειρηματολογία η αποδοχή και η εφαρμογή της οποίας , όχι μόνο αρνηται την Οικονομική Επιστήμη, αλλά ουσιαστικά «καίγοντας τις μισές επιστημονικές δημοσιεύσεις», προχωρεί στην καταστροφή της Επιστήμης, αλλά  και του Πολιτισμού. Οι Προτάσεις της Κυβέρνησης ζητούν  Μακροοικονομικές Εφαρμογές.

 Αντίθετα η…(τρέχουσα) ..Ευρώπη επιμένει στην Αποκλειστικά Μικροοικονομική προσέγγιση των πραγμάτων, και μάλιστα χωρίς καμιά εξαίρεση για την Ελλάδα, ενώ για όλες τις άλλες χώρες υπάρχουν και επιλεκτικά Μακροοικονομικά Μεγαλεία. Όπως πχ η αγορά Ομολογων από…τον κ. Ντραγκι.

Στην Πράξη η (σημερινή)  Ευρώπη λέει: «εκποιήσατε όλες τις υποδομές σας στους (φερόμενους ως) δανειστές, και εμείς θα σας δώσουμε την δυνατότητα μιας μικρής εφαρμογής του εργαλείου «Ντραγκι».

Είναι αυτονόητο ότι η Ελληνική Κυβέρνηση, έχει εναντιωθεί –και πολύ σωστά- στην απολυταρχική και μονοσήμαντη Μικροοικονομική Θεώρηση των Πραγμάτων της «σημερινής» Ευρώπης. Η Ελληνική Κυβέρνηση γνωρίζει την Σημασία της χρήσης της  Μακροοικονομίας, και αυτό γίνεται εμφανές τώρα με την πρότασή της να χρησιμοποιηθούν «Μακροοικονομικά» εργαλεία χρηματοδότησης, ανανεώνοντας τις προτάσεις της με νέα προσέγγιση, αφού οι αρχικές προτάσεις της Ελλάδας για Κευνσιανισμο στην Ευρώπη, απείλησαν  συθέμελα, τον Μηχανισμό «Αρπαγής της Ευρώπης», που έχει δομήσει το σημερινό Ευρωπαϊκό Κατεστημένο.  

 

Η ΜΙΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ Θεώρηση και –για προφανείς λόγους-  «Πεισματικά αμετακίνητη» Θέση» της (σημερινής) Ευρώπης.

 

Η σημερινή Ευρώπη επιμένει να εφαρμόσει κανονες Μικροοικονομίας στην Υπόσταση που η Επιστήμη ορίζει  ως ΜΑΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, που εχει άλλες οντότητες, δομές, και κανόνες.

Η ΜΙΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ Θεώρηση της Συνολικής Οικονομίας (ΜΑΚΡΟΟΙΚΟΜΙΑΣ) , δεν είναι μόνο θεώρηση που αφορά την Οικονομία, είναι και θεώρηση που αφορά συνολικά την ζωή.

Οι Κανόνες ζωης του Δέντρου, δεν διασφαλίζουν (οι ίδιοι ακριβώς  κανόνες)  την ύπαρξη και ανάπτυξη του δάσους. Καθώς οι μονάδες δεν υπάρχουν στο πουθενά, αλλά όλες μαζί συνιστούν άλλες οντότητες που δεν μπορούν να λειτουργήσουν με την εφαρμογή επ αυτών των κανόνων της μιας μονάδος.

Η ΜΙΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ Θεώρηση της Συνολικής Οικονομίας (ΜΑΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ) ΑΡΝΗΤΑΙ το Θαύμα της ΓΕΝΝΕΣΗΣ και της Δημιουργίας που προέρχεται από την οντότητα που συνθέτει το σύνολο των Μονάδων με κανόνες και δυναμική που αφορούν την Συνολική Οντότητα. (Μακροοικονομία) .  Αυτό είναι και το «Κουσουρι του Νεοφιλελευθερισμού, «κουσουρι» εάν είναι μια έντιμη ιδεοληψία, «απάτη» εάν πρόθεση του είναι η Αρπαγή της (κάθε) Εθνικής και Ιδιωτικής Περιουσίας, συνοδευμένη από Κοινωνική, Πολιτική, και Πολιτισμική Καταστροφή.

 Χωρίς Μακροοικονομικά Εργαλεία, η Μικροοικονομία παγιδεύει την Οικονομία στον δρόμο της Ύφεσης και της «Αρπαγής» των περιουσιακών στοιχειών Κράτους και Ανθρώπων (που στο σύνολο τους διαμόρφωσαν πολιτισμικά και πολιτικά το «Κράτος», ενώ ως μεμονωμένοι «ιδιώτες» είναι παγιδευμένοι άβουλοι και ανελεύθεροι «καταναλωτές», και αποδεκτές του «ρόλου» που τους επιτάσσουν οι  εφαρμοστές των κανόνων της Μικροοικονομίας στα «σύνολα»,  αρνουμενοι και ακυρώνοντας έτσι την υπόσταση τους ως συνόλων. )

Με την εφαρμογή μόνο των κανόνων της Μικροοικονομίας, χωρίς Μακροοικονομικά Εργαλεία,  Οι ΥΠΑΡΚΤΟΙ Πόροι της Οικονομίας, Άνθρωποι (ΕΡΓΑΣΙΑ), Γη (ΦΥΣΗ) , Πάγιος Εξοπλισμός (ΚΕΦΑΛΑΙΟ)  αδρανοποιούνται, και ο πρωτοετής που έχει μάθει ότι οι συντελεστές της Παραγωγής είναι ΦΥΣΗ, ΕΡΓΑΣΙΑ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ (πάγια), αντιλαμβάνεται ότι η Μικροοικονομία δεν μπορεί να τους κινητοποιήσει από μόνη της Με τις δικές της Αρχές, επιστημονική προσέγγιση και νοοτροπία.

 Η νοοτροπία ότι : «Ό,τι δεν βγάζει λεφτά  να σταματήσει», είναι καταστροφική στον Οικονομικό Τομεα, αφού με αυτή την νοοτροπία κάθε Μακροοικονομικό Εργαλείο που το ίδιο δεν παράγει κέρδος, αλλά είναι απαραίτητο για την δημιουργία ΘΕΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ, (και κερδοφόρες μονάδες ιδιωτικής οικονομίας)   σταματά,  με συνέπεια συρρίκνωση του Ιδιωτικού Τομεα και του  ΑΕΠ.

Οι Μικροοικονομικοί κανόνες, δεν δέχονται τον Κευνσιανισμο, (την «δημιουργία Χρήματος» από το Κράτος) , δεν δέχονται την αποτελεσματικότητα της «ταχύτητας του χρήματος» (το αναπτυξιακό αποτέλεσμα που φέρνει το χρήμα όταν κινεί μέχρι και 5 συναλλαγές πριν χάσει την ορμή του). Σημείωση:. Υπάρχει οικονομετρικός τύπος που το μετράει αυτό, αλλά η μικροοικονομία ενοχλείται από αυτόν, αφού το μόνο που είναι ικανή να βλέπει, είναι το πόσο γρήγορα γίνεται μια «είσπραξη». Ενώ χωρίς το Μακροοικονομικό Κευνσιανο εργαλείο, η «δημιουργία χρήματος» μέσα από ένα Μικροοικονομικό Τραπεζικό Σύστημα (χωρίς Κευνσιανη Κεντρική Τράπεζα) , είναι με την Μικροοικονομική λογική αδύνατη, αλλά εκτός από αυτό και ολοκληρωτικά ελεγχόμενη, κατά το μέτρο που η αθωα ιδεοληψία δεν είναι το Κυρίαρχο στοιχείο, αλλά το κυρίαρχο στοιχείο, είναι η πρόθεση της Αρπαγής των Εθνικών και Ιδιωτικών περιουσιών από ολίγους, με την επίκληση των Νομιμοφανών, και Επιστημονικο-φανων κανόνων της Μικροοικονομίας, που είναι σαφώς ορθοί για την εφαρμογή τους σε κάθε Μικροοικονομική Οντότητα, ενώ η εφαρμογή τους στην Μακροοικονομία αποτελεί ΕΓΚΛΗΜΑ, είτε είναι εξ αμελείας, είτε εκ προμελέτης.

Το Κραχ του 29 στην Αμερική, προηλθε ακριβώς από την νοοτροπία του Προέδρου Χουβερ, να αντιλαμβάνεται το Κράτος ως «μαγαζί» και να εφαρμόσει μετά μανίας, Μικροοικονομικούς Κανόνες στην Αμερικανική Μακροοικονομία.

Η διαφορά της Μικροοικονομικής Θεώρησης, από την Μακροοικονομική Θεώρηση, δεν είναι μόνο στο  «ποιος είναι ο ιδιοκτήτης-παραγωγός» του Χρήματος και ως εκ τούτου και του Δημοσίου Χρέους. Εάν παραγωγός είναι το Κράτος, εάν το κράτος δημιουργεί χρήμα, τότε και ιδιοκτήτης του Δημοσίου Χρέους είναι το Κράτος,… δηλαδή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΕΟΣ. Εάν οι Υποδομές (δρόμοι, αεροδρόμια, λιμάνια) ανήκουν στο Κράτος, η Οικονομική δραστηριότητα, το ΑΕΠ που παράγεται μέσα στο κράτος, διανέμεται μεταξύ των δημιουργών του μέσα στο Κράτος ενώ σε ενάντια περίπτωση, το οικονομικό αποτέλεσμα φεύγει και πάει στην χώρα του ιδιοκτήτη των υποδομών που είναι πάνω στην Ελληνική Γη.

Η Ζάμπια έχει τον μεγαλύτερο δείκτη ανάπτυξης, αλλά την μεγαλύτερη φτώχια. Γιατί? Γιατί η «ανάπτυξη» είναι ξένης ιδιοκτησίας και τα αποτελέσματά της φεύγουν. Η Ελλάδα δεν έγινε και ούτε θα γίνει Ζάμπια εάν δεν πληρώσει έγκαιρα την δόση στο ΔΝΤ. Θα γίνει Ζάμπια εάν υποκύψει και εκποιήσει τις υποδομές της, για μια χρηματοδότηση που θα ξαναφύγει από τον τόπο προς τους ΦΕΡΟΜΕΝΟΥΣ ΩΣ «δανειστές»..