ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΦΛΩΡΙΝΑΣ

 «Η Απελευθέρωση της Φλωρίνης.

Εκπεμπόμενοι Συμβολισμοί Σήμερα».

 

Επετειακή Ομιλία

του Υποστρατήγου ε.α. Κωνσταντίνου Αργυροπούλου

ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015

 

 

Εδώ δεν ήλθαμε για να διαλάβουμε και να πραγματευθούμε ζητήματα, που διέπουν τον τρόπο της καθημερινής μας ζωής. Εδώ ήλθαμε κυρίως για να ανατάξουμε την ευρισκόμενη σε σύγχυση ύπαρξή μας και να την συντονίσουμε με αυτή την αγνή, την ακραιφνώς ελληνική ύπαρξη των κατοικούντων σε τούτη την περιοχή Ελλήνων, οι οποίοι νοιάζονται και υπηρετούν την ιδέα εξασφαλίσεως της ελληνικής μας πατρίδος. Ήλθαμε εδώ, σε τούτο το βορειοδυτικό όριο της επι­κρα­τείας. Όριο που έχει καθορισθεί να είναι έτσι, εξ αιτίας ορισμένων συνθηκών που δημιουργήθηκαν από συμπιεστικά και τετελεσμένα γεγονότα. Με πιο απλά λόγια, εδώ ήλθαμε να τονωθούμε ελληνικά. Να φρεσκάρουμε τον ελληνισμό μας. Και αυτό, όλοι οι νοτιότερον εγκαταβιούντες το κατανοούν. Ότι δηλαδή, όσο πιο μακριά από το διοικητικό κέντρο βρίσκεται κάποιος, τόσο πιο πιστός μένει στην περί πατρίδος ιδέα. Και μάλιστα, όταν κάποιος ζει έξω και μακριά από την πατρίδα τόσο πιο έντονη είναι η λαχτάρα γι αυτή.

Ας αναλογιστούμε τους ελλη­νο-αμερικανούς, τους ελληνο-καναδούς, τους ελληνο-αυστραλούς και θα καταλά­βουμε τι ακριβώς σημαί­νει, όταν λέμε μακριά από το κέντρο ή μακριά και έξω από τα χώματα τα ιερά.

Και γιατί λέμε χώματα ιερά; Την απάντηση την γνωρίζουν και τα παιδάκια της πρωτοβαθμίου εκπαιδεύσεως, όταν ο δάσκαλος, διακρίνεται για το προσήκον κύρος και ο οποίος ό,τι διδάσκει είναι νό­μος και ο οποίος μεριμνά, ώστε η ουσία της εννοίας Πατρίς να καταχωρισθεί βαθειά μέσα στον άδολο νού και στην φιλέ­ρευνο κοσμολογική αντίληψη των μαθητών του.

Αυτά τα χώματα τα ιερά είναι γεμάτα ιστορία. Είναι με αίμα ποτισμένα. Η Ελλάδα μας είναι ένας απέραντος βωμός, όπου το κάθε τετραγωνικό εκατοστό αυτού του βωμού είναι και μία ψηφίδα θυσίας ψυχών. Είναι μία πηγή ακτινοβολίας αναδυομένων προ­σωπικοτήτων και φωτοστεφανωμένων ηρώων. Είναι η αναγωγή των εθνικών μας βιω­μάτων, σε ένα είδος ενεργείας, η οποία ενέργεια πρέπει να δαπανάται για τις έστω και υπό λανθάνουσα κατάσταση εθνικές διεκδικήσεις, όπως και για την προάσπιση των εθνικών μας δικαίων.

Αυτά τα χώματα τα ιερά απελευθέρωσε ο Ελληνικός Στρατός κατά τους Βαλ­κανικούς Πολέμους. Ύστερα από πέντε αιώνες σκλαβιάς. Ο Ελληνικός Στρατός. O αρ­­τίως προπαρασκευασμένος. O νικηφόρος.

Προήλαυνε προς βορρά, με ιερό αντι­κει­με­νικό σκοπό την απελευθέρωση όλων των εδαφών και των ψυχών. Εκεί, όπου έπαλλε η ελληνική καρδιά.

Προήλαυνε προς τα εκεί όπου κυριαρχούσε η ορθή δόξα της βο­ρείας των τότε προσω­ρινών συνόρων κοινωνίας. Προς τα εκεί όπου παρετηρείτο άτρωτη και ισχυρά η ελληνική συνείδηση. Προς τα εκεί, όπου κατεγράφετο προσκλη­τική η κίνηση του βασανισμένου σώματος των δεινοπασχόντων. Αυτών, οι οποίοι δυσπνοούσαν κάτω από το οθωμανικό ζυγό. Των δεσμίων, των εξηρτημένων, των υποτελών. Αυτών, που υπέφεραν από την δράση των κομιτατζήδων και λοιπών καιροσκοπούντων ετεροδόξων με τις όποιες τους αδιαφανείς επιδιώξεις.

Και όλοι αυτοί οι επίβουλοι, ήλθε η ώρα να σαρωθούν, διότι δεν τους οφείλει η Ιστορία να βρίσκονται στη Μακεδονία, η οποία Μακεδονία εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια γεννά ανθρώπους Έλληνες με φώτιση και καλώς προσανατολισμένη κρίση. Η δεσπόζουσα άποψη των ανθρώπων της Μακεδονίας ήθελε την μητέρα Ελλάδα να είναι εκείνη, που θα αναζωοδοτήσει τις μουδιασμένες υπάρξεις από την φρικαλέα συμπεριφορά των εκφοβιστών και των τρομοκρατών, οι οποίοι οδηγούνται από αλλότρια συμφέροντα ή ακόμη και από ταπεινές προσωπικές διαφορές και εμπάθειες.

Είναι αυτός ο κόσμος της Μακεδονίας, που διακρίνεται από τους άλλους κόσμους των απαίδευτων μαζών. Έχει γνώμη. Επιλέγει. Απο­φα­σίζει. Νικά τον φόβο. Ορθώνεται μπροστά στον φρικιαστικό και απαίδευτο επί­βου­λο, ο οποίος διαμοχλεύει ό,τι δήποτε συντηρεί και προστατεύει το φρόνημα το ελληνικό. Κοιτάζει στα μάτια τον δολερό, τον Τούρκο, τον Βούλγαρο, τον Βαρδάρειο και τον όποιο αταύτιστο με την λογική και του λέει:

Και συ τρομακτικέ και αδίστακτε μισέλληνα,

νόμισες, ότι είσαι μεγαλοπρεπής.

Όχι. Ένα απείκασμα είσαι, μιας γυμνής μικροχαράς.

Εσύ, που κραδαίνεις τ’ όπλο σου. Δεν με φοβίζεις.

Απέναντί σου έχεις όπλο πιο δυνατό.

Το φρόνημά μου είν’ αυτό. Ελληνικό.

Θνησκέτω τώρα η ξένη σου ψυχή.

Με θλίβει του Παύλου Μελά η απουσία.

Τον αφανισμό σου δεν πρόλαβε να χαρεί.

Τώρα η Νέμεση ας λογαριαστεί μαζί σου.

Με σένα, που χόρευες με αγαλλίαση φονιά.

Τώρα πέθανε! Χάσου!

 

Και ο Ελληνικός Στρατός προελαύνει.

Νικά στο Σαραντάπορο. Τον ποταμό Αλιάκμονα διαβαίνει. Ο υπουρ­γός εξωτερικών Κορομηλάς αναφέρει: «Σερβικός Στρατός ευρίσκεται νυν μεταξύ Κουμανόβου και Σκοπίων. Βουλγαρικός Στρατός κατέλαβε χθες Σαράντα Εκκλησίας. Φρονώ, ότι πρέπει εντείνομεν κατά το δυνατόν Υμετέρας ενεργείας, ώστε καταλά­βωμεν όσον τάχιον Θεσσαλονίκην, ίνα μη ημέτερα αποτελέσματα έλθωσιν πολύ ύστερον των Συμμάχων».

Τηλεγραφεί ο πρωθυπουργός Βενιζέλος στον Διάδοχο Κωνσταντίνο και αρχη­γό του Στρατού: «Αναμένω να μοι γνωρίσητε την περαιτέρω διεύθυνσιν ην θα ακο­λουθήσει η προέλασις του Στρατού ημών. Παρακαλώ μόνον να έχητε υπ’ όψιν, ότι σπουδαίοι πολιτικοί λόγοι επιβάλλουν να ευρεθώμεν μίαν ώραν ταχύτερον εις Θεσ­σαλονίκην».

Την 13^η Οκτωβρίου του 1912 εκδίδεται Διαταγή Επιχειρήσεων της Στρατιάς για την προέλαση προς Βέροιαν. Ο όγκος της Στρατιάς θα κινηθεί επί του άξονος Κοζάνη-Βέροια-Θεσσαλονίκη. Η Vη Μεραρχία και η Ταξιαρχία Ιππικού να προελά­σουν προς Πτολεμαΐδα-Περδίκα-Αμύνταιον για κάλυψη του αριστερού και των νώτων της Στρατιάς.

Την 14^η Οκτωβρίου ο Βασιλεύς Γεώργιος αφίχθη εις το Γενικό Στρατηγείο στην Κοζάνη. Ο Συνταγματάρχης Ναπολέων Σωτήλης, Διευθυντής Υπηρεσίας Μετό­πισθεν τηλεγραφεί στον πρόεδρο της κυβερνήσεως: «Υποδοχή γενομένη ενταύθα εις Α.Μ. Βασιλέα υπήρξεν ενθουσιώδης και μεγαλοπρεπής. Η πόλις άπασα ήτο διά­κοσμος υπό σημαιών και αψίδων. Ο λαός έραινε τον βασιλέα δι’ ανθέων. Άπειραι ζητωκραυγαί υπέρ Αυτού Μεγαλειότητος και Υμετέρας Εξοχότητος υπό του λαού».

Αλλά και ο Βασιλεύς Γεώργιος τηλεγραφεί στον πρωθυπουργό: «Σας πέμπω χαιρετισμόν εκ Κοζάνης. Είμαι υπερήφανος δια τον Στρατόν μας, όστις υπό την επιτυχή ηγεσίαν του Διαδόχου Κωνσταντίνου εφάνη αντάξιος των προσδοκιών της Πατρίδος και πλήρης ενθουσιασμού χωρεί, όπου η τιμή και το καθήκον τον καλούν».

Σ’ αυτό το σημείο οφείλουμε να φωτίσουμε κάποιες υποθέσεις, αποτέλεσμα διαπιστώσεων, οι οποίες επισημειώνονται με ενοχλητική συχνότητα σήμερα. Και τί είναι αυτές οι υποθέσεις; Απλό. Είναι η προσπάθεια αναπροσδιο­ρισμού έργων και ημερών προσώπων και συνόλων στην διαδρομή της Ιστορίας. Συνήθως η Ιστορία διακρίνεται από αντικειμενικότητα, όταν συγγράφεται μετά από μία γενεά. Τριάντα χρόνια είναι αρκετά για να αποδοθεί το δίκαιον και το ορθόν ή μη, των πεπραγμένων.

Δυστυχώς, εμάς τους ιδιαιτερότροπους μας χαρακτηρίζει η αφέλεια μιας ιδέας αυτοκαταστροφικότητας. Ενεργούμε ανάπλαστα για να προσαρμοζόμαστε στο «πο­λιτικώς ορθόν» του σήμερα, αδιαφορώντας για την διαφύλαξη του ακεραίου της μνή­μης εκείνων των προγόνων που έδωσαν το «είναι» τους για την Ελλάδα. Έτσι λοιπόν βρίσκουμε ανάμεσά μας κάποιους αυτοπροσδιοριζόμενους σαν προοδευτικούς και σαν εκσυγχρονιστές, οι οποίοι μας μεταδιδάσκουν, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ομο­φυλόφιλος, ο Κολοκοτρώνης τρομοκράτης, οι βασιλιάδες άχρηστοι και οι πανι­κόβλητοι Έλληνες της Σμύρνης, ασύνετα συνωστίσθηκαν στην προκυμαία, ότι δεν υπήρξε γενοκτονία των Ποντίων ή ότι οι επετειακές εορτές και οι παρελάσεις είναι «εθνικιστικά κιτς» και κάμποσα άλλα εθνομηδενιστικά.

Σ’ αυτό το σημείο οφείλουμε να καταθέσουμε ένα αποφαντικό το οποίον δεν μάχεται την κοινή λογική.

Οι βασιλείς είναι μέρος της Ελληνικής Ιστορίας. Όπως ήταν οι τσάροι στην Ρωσία, οι δε διαδεχθέντες αυτούς σοβιετικοί επεδείξαντο έναντι αυτών την ορθή και πρέπουσα στάση. Έδειξαν δηλαδή τον σεβασμό τους στο ιστορικό παρελθόν της χώρας τους. Το ίδιο έγινε και στην Σερβία, την Βουλγαρία, την Ρουμανία. Το ίδιο κάνουν και όλοι οι λαοί, που διακρίνονται για την εχεφροσύνη των και όχι για την έφεσή τους να εκμεταλλεύονται τις τάσεις και τις ροπές των εφιστημένων καιρών.

Την 17^η Οκτωβρίου το Γενικό Στρατηγείο εξέδωσε διάφορες διαταγές, οι οποίες καθόριζαν ως Κυρία Προσπάθεια εκείνη την προς Θεσσαλονίκη. Ως Δευτερεύουσα Προσπάθεια την προς Δυτική Μακεδονία και η οποία θα αναληφθεί από την Vη Μεραρχία, η οποία θα εκτελέσει την διαταγή που προβλέπει κίνηση προς Αμύνταιο και τα βορείως αυτού Στενά ή μέχρι και Μοναστήριον προς εξασφάλιση του αριστερού της Στρατιάς. Στην διαταγή ετονίζετο ότι «το μόνον το οποίον ο Διοικητής της Vης Μεραρχίας δέον να έχει υπ’ όψιν του είναι να μην εκτεθεί εις ήτταν, καθόσον η μεν Στρατιά δεν θα είναι εις θέσιν να τον συνδράμει η δε ατυχία του θα επηρεάσει δυσμενώς το σύνολο των επιχειρήσεων».

(Εδώ πρέπει να θυμηθούμε, ότι το Μοναστήριον ήταν έδρα του Τουρκικού νομού Καβαδάρ. Ήταν έδρα μητροπόλεως με 60.000 ελληνορθόδοξους και Ελληνικό Προξενείο).

Και μια παράλληλη διαταγή ορίζει το απόσπασμα Γεννάδη να κατευθυνθεί προς Νεάπολιν-Καστοριάν και να επιδιώξει σύνδεσμον με την Vη Μεραρχία.

Την 19^η Οκτωβρίου άρχισε η μάχη των Γιαννιτσών και επερατώθη μετά διήμερον με νίκη των Ελληνικών σημαιών. Ο αρχηγός της εκστρατείας Διά­δοχος Κωνσταντίνος μεταξύ άλλων μετά την μάχη αναφέρει στην ημερησία του διαταγή: «..αγωνισθέντες κατά πολυαρίθμου εχθρού κατέχοντος οχυρωτάτας θέσεις κατετρο­πώσατε τούτον, υπερβάντες όλας τας δυσχερείας και υποστάντες όλας τας στερήσεις. Η αφοσίωσις εις το καθήκον, η καρτερία και η ανδρεία υμών θα χαρά­ξωσιν εις την Ιστορίαν του Έθνους μας νέας λαμπράς σελίδας…».

Την 23⁰⁰ ώραν της 26^ης Οκτωβρίου 1912 υπογράφεται πρωτόκολλο παραδό­σεως της Θεσσαλονίκης στον Ελληνικό Στρατό.

Ας σταθούμε εδώ… με συγκίνηση, όχι μόνον να επαινέσουμε αλλά να υμνήσουμε τον Έλληνα Στρατιώτη. Ο Έλληνας Στρατιώτης θεωρεί, ότι ο άνθρω­πος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί. Και τούτο είναι ζήτημα υφάνσεως της Ελ­ληνικής του συγκροτήσεως. Αδιαφορεί για την σπουδή των όποιων χαρακτηρι­σμών. Αντιπαρέρχεται τις όποιες επικρίσεις εκ μέρους αλλοδόξων. Χαράσσει εκείνη την πορεία, που η πίστη του τού υπαγορεύει.

Υιοθετεί την ανδρεία του Αχιλλέα, την δύ­να­μη του Αίαντα, την πα­νουρ­γία του Οδυσσέα, την προσήλωση στο πιστεύω της Φιλικής Εταιρείας. Διαθέτει την οξυ­δέρ­κεια του Μακρυγιάννη, την επιμονή του Κα­ραϊσκάκη και την καρτερία, την οποία διδάσκεται από την Ελληνίδα μάνα. Ο Έλλην Στρατιώτης εμπνέει σεβασμό. Είναι προσωπικό­τητα.

Σήμερα, που η πατρίδα μας διέρχεται μία κρίση, της οποίας η πορεία δεν είναι αναγνώσιμη, αυτός ο Στρατιώτης καλείται να μη λυγίσει.

Αυτή η κρίση για τους πολλούς είναι οικονομική. Για τους λιγότερους η κρίση είναι οικονομικο-πολιτική. Για τους ελάχιστους η κρίση είναι η υπό γιγάν­τωση χρεο­κοπία των αξιών. Αυτή η κρίση θα μπορούσε να σχετίζεται με την απρο­νόητο δια­χείριση της οικονομίας, την άφρονα πολιτική, την επιθετική επιστη­μολογία, την προσβολή των κοινωνικών ευαισθησιών. Θα μπορούσε να συναρτάται με την κρίση της ηθικής, η οποία σήμερα έχει καταφέρει μία βαθεία και παράτολμο με­ταξίωση όλων των γνωστών μας αξιών. Αυτή η κρίση ίσως -λέμε, ίσως- οφείλεται στην αδρά­νεια και την σιωπή ενός συνόλου, ενόχων ή συνενόχων αμνών.

Μέσα σε τούτη την αναταραχή, επόμενον είναι, να διαμορφωθεί ένα κλίμα ανεπίστρεπτα ψυχοφθόρο, κάτω από το οποίο εκκολάπτεται μία πικρή ζωής πείρα και ένας μη δυνάμενος -προς ώρας- να αποτιμηθεί πανικός. Και το να παρατηρούμε τον σημερινό άνθρωπο να είναι αβέβαιος και αμήχανος και να είναι γεμάτος αγωνία, είναι κάτι που υπαγορεύει πράξεις συναγερτικές. Και τι θα συμβεί αν αυτές οι πράξεις εί­ναι τύπου αντιδράσεων, που αναχαιτίζονται εμπρός σε απόρθητα τείχη; Τι κατά την επιμονή της εξουσίας στην αναποτελεσματικότητα; Τι θα συμβεί, όταν ο απεγνωσμέ­νος άνθρωπος απολέσει κάθε έλεγχο σε ό,τι αφορά στο μέτρο του δικαίου κατά την συνάντησή του με την απαξία; Τι θα συμβεί, όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει, ότι σταδιακά χάνει την ψυχή του;

Ιδού λοιπόν η οδός της επανόδου στα γνωστά μονοπάτια, που η συνοχή των Ελλήνων και η ομονοούσα πορεία έχει καταχωρισθεί στην Ελληνική Ιστορία, σαν η αεισύμφορος διέξοδος. Είναι η οδός της πίστεως. Έχω πίστη στην Ανωτέρα Δύναμη. Στον Θεό. Πιστεύω στην Πατρίδα μου. Πιστεύω στην οικογένεια. Στους θεσμούς, τους οποίους η αποκτηθείσα των αιώνων σοφία έχει προσδιορίσει. Και ο Στρατιώτης είναι ένας θεσμός. Αναγκαίος θεσμός. Και τούτο διότι ουδέποτε και ουδείς, της όποιας Νομοθετικής, Δικαστικής ή Εκτελεστικής Εξουσίας μάς έχει διαβεβαιώσει, ότι στο μέλλον δεν θα μας κτυπήσει την πόρτα ένα πόλεμος. Ένας πόλεμος συμβατικός ή ένας πόλεμος ασύμμετρος. Όσοι έχουν την ικανότητα να σκέπτονται εις βάθος γνωρίζουν, ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη Γη, θα υπάρχουν και πόλεμοι. Και εφόσον αυτό γίνει κατανοητό και όταν απαιτηθεί στο μέλλον, τότε πάλι στον Έλληνα Στρατιώτη θα προστρέξουν οι Έλληνες, διότι αυτός διαχρονικά αποδεικνύει την εγ­γυητική των καιρών σύσταση.

Διότι αυτός ο Στρατιώτης - όλοι το διαισθάνονται και το παραδέχονται, ότι φίλοι αλλά και εχθροί λογαριάζουν την δύναμή του. Και αυτή τη δύναμη την προσμε­τρούν σαν πολλαπλασιαστή της Ελληνικής ισχύος. Σαν ένα παράγοντα αποτροπής των όσων επιβουλεύονται την ακεραιότητα του Ελληνικού μας Έθνους.

……………………………………………………………………………

Πάμε πίσω στα γεγονότα. Η Vη Μεραρχία στο υψίπεδο Κοζάνης από 16 Οκτω­βρίου κινείται προς βορρά και διαδοχικά καταλαμβάνει αντικειμενικούς σκο­πούς στον άξονα Κοζάνη-Περδίκας-Αμύνταιο-Στενά Κλειδίου. Στην έξοδο των Στε­νών προς βορρά και επί της γραμμής Φλάμπουρο-Άγιος Βαρθολομαίος-Σιταριά-Λόφοι, συναντά εχθρική αντίσταση και ανακόπτει την προς Φλώρινα-Μοναστήριον κίνησή της.

Δέχεται ισχυρά πυρά στο αριστερό της την νύκτα 23/24 Οκτωβρίου από Τουρκικό τμήμα υπό τον υπολοχαγό Εσάτ, συνεπικουρούμενο από Τούρκους πολίτες της περιοχής, που γνώριζαν τις λεπτομέρειες και τις ιδιαιτερότητες εδάφους όπως και τις λοιπές υποστηρικτικές τοπικές συνθήκες. Αποτέλεσμα; Αιφνιδιασμός των φιλίων δυνά­μεων. Σημαντικές οι απώλειες στα μικρά εμπεπλεγμένα ελληνικά κλιμάκια, ασύν­τακτη οπισθοχώρηση.  Και όχι μόνον αυτό, αλλά σταδιακή εμφάνιση και διασπορά πανικού σε ολόκληρη την Μεραρχία.

Ο πανικός αυτός έλαβε μορφή χιονοστοιβάδος όταν τα τμήματα -εν ατάκτω σπουδή- κατέφθασαν πίσω στην Κοζάνη, όπου πλέον εκρίθη αναγκαίον να ληφθούν αυστηρά μέτρα από την υπηρεσία μετόπισθεν, για να συγκρατηθεί το φαινόμενο πριν λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και τεθεί σε κίνδυνο η όλη επιχείρηση της Στρατιάς.

 

Στους πανηγυρικούς συνήθως προβάλλεται το περίτεχνον. Το ρωμαντικόν. Το εξαίρετον. Ωστόσο ερευνώντας συναντώμε την γνώ­ση. Όμως η γνώση εξεικονίζει την ωμή πραγματικότητα.

Συνεπώς εδώ απαιτούνται μερικές απαραίτητες επισημάνσεις, για να επωφε­λη­θούμε από αυτές, διότι αν ακολουθούμε τον ευφορικό τύπο των επετειακών και πανηγυρικών παρουσιάσεων, τότε ουδέποτε θα μάθουμε από τα παθήματά μας.

Η επιχείρηση του Τούρκου υπολοχαγού ήταν νυκτερινή και εκ μη αναμε­νο­μένης κατευθύνσεως λόγω του βαλτώδους εδάφους. Άρα οι επιτυχείς νυκτερινές επιχειρήσεις προσδίδουν στον ενεργούντα τακτικό πλεονέκτημα και ότι ένας αρτίως εκπαιδευμένος στρατός πρέπει να γνωρίζει καλώς τον νυκτερινό αγώνα.

Διαβάζουμε στο βιβλίο Βαλκανικοί Πόλεμοι Εκδόσεις Κέκροψ Ο.Ε.,1970, συγγραφείς  Χ. Γκιών, Στ. Θηραίος.

«Ούτως από τις πρωινές ώρες της 24^ης Οκτωβρίου η Vη Μεραρχία ευρίσκετο εις γενικήν και άτακτον υποχώρησιν προς τα οπίσω, ευτυχώς δε ο εχθρός επ’ ολίγον μόνον χρόνον καταδίωξε τους διαφεύγοντας προς Νότον και προς Ανατολάς. Την μεγαλυτέραν σύγχυσιν και την πλήρη διάλυσιν των Μονάδων επέφερον οι Τούρκοι χωρικοί των χωρίων Λακιά, Φιλώτας, Αντίγονος, Περδίκας, Ανατολικόν, Πτολεμαΐς, μέσω των οποίων διαδοχικώς διέρρευσαν αι υποχωρούσαι φάλαγγες πυροβολούμεναι συνεχώς υπ’ αυτών. Κατά τας απογευματινάς ώρας ήρχισαν να συρρέουν εις Κο­ζάνην καθ’ ομάδας τμήματα της Μεραρχίας μεταδίδοντα, ως ήτο φυσικόν, τον πανι­κόν εις την πόλιν».

 

Στην προκειμένη περίπτωση, οι Τούρκοι χωρικοί στο οθωμανικό μέχρι τις ημέρες εκείνες βιλαέτι καλώς υπήρχαν, καλώς ήταν οπλισμένοι και καλώς πυρο­βολούσαν. Αν όμως σκεφθούμε, ότι στην σημερινή ελληνική επικράτεια, όπως διαπιστώνεται, υπάρχουν ξένοι και αλλόδοξοι και οπλισμένοι και ου­δόλως φιλικά διακείμενοι και μάλιστα προερχόμενοι από όμορες χώρες με διεκ­δι­κήσεις επί περιφερειών του Ελληνικού εθνικού κορμού, τότε ας κτυπήσουν οι καμπάνες του εθνικού μας συστήματος επαγρυπνήσεως.

Αλλά, ακόμη και αν υπάρχουν ξένοι από μη όμορες χώρες αλλά από μακρινές και οι οποίοι εισρέουν απρόσκλητοι στην Ελλάδα, ωσάν χείμαρρος υπερ­χειλίζων και είναι αλλόδο­ξοι και είναι αλλόθρησκοι και οι οποίοι πληθύνονται με ρυθμούς πολλαπλάσιους σε σχέση με τον γηράσκοντα ελληνικό πληθυσμό, τότε οδη­γούμεθα σε χωρία, με δυσοίωνα ορόσημα για την Ελλάδα. Είναι απλά μαθηματικά. Σε λίγο θα είμαστε μία θλιβερή μειονότητα στην χώρα μας.

Πώς μπορούμε να δικαιολογηθούμε στους ήρωες προγόνους μας; Σ’ αυτούς που έπεσαν στο πεδίον της τιμής για να κρατηθεί η Ελληνική Σημαία ψηλά για να προβάλλεται στους ορίζοντες της παγκόσμιας ιδέας περί αρετής; Πώς θα απολογηθούμε κείμενοι αμίλητοι και σκυθρωποί εμπρός στους τάφους των πατέρων μας; Με τί σθένος θα επιχειρηματολογήσουμε, ότι ο κόσμος, όσο σκοτεινός κι αν είναι,  η δική μας ελληνική ηθική είναι σε θέση αυτόν τον κόσμο να τον φωτί­σει. Πώς όμως να τον φωτίσει, όταν εν γνώσει μας και για λόγους ψηφοθηρίας ή φθη­νών εργατικών ή εμμέσου εκμεταλλεύσεως της ανθρώπινης δυστυχίας αλλοιώνουμε τα εθνικά μας χαρακτηριστικά;

Ποιες είναι οι αξίες που υπηρετεί ο σημερινός Έλληνας; Μήπως τον κατα­να­λωτισμό; Είναι αξία ο καταναλωτισμός; Και ποιό είναι το τίμημα του καταναλωτι­σμού;

Παρασυρθήκαμε από ένα κύμα αφελείας, απρονοησίας και ακρισίας. Εθελοτυφλούσαμε γνωρίζοντας, ότι οι κυβερνήσεις μας με τα πεπραγμένα τους δεν υπήκουον στον κοινωνικό νόμο της χρησιμότητας. Και αφού το διαπιστώσαμε δεν ενοχληθήκαμε από το, ότι η οικονομική πολιτική με τις ανεπιφύλακτες δαπάνες της οδηγούσε συνειδητά σε εμπρόθετο καταστροφή της Ελλάδος. Η επί­πλαστη ευφορία των προηγουμένων χρόνων μας ετύφλωσε και δεν είμαστε σε θέση να ιδούμε το αύριο. Το αύριο των παιδιών μας. Την τύχη της πατρίδας μας. Την γύ­μνια της πνευ­μα­τικής μας δομής. Αλλά και όσοι διετείνοντο ότι σκέπτονται, μερί­μνησαν να προ­σαρμοστούν στις ιδιαιτερότητες των εξουσιαστών, προσδοκώντας συνομοταξιακή  υποστήριξη. Υποστήριξη προστατευτική, καθεστωτική, διαρθρωτική, εξυ­ψωτική, καθιερωτική και κατά πάσαν έννοια συνεκδοχική του «δημοκρατικού» σχήματος, που προνοεί, ότι «το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο». Ακόμη και συνενοχική συναίνεση που εκφράζεται με το κόραξ κοράκου μάτι δεν βγάζει…

………………………………………………………………………..

 

Και ας πάμε πάλι πίσω σ’ εκείνα τα χρόνια.

Το ατύχημα της V Μεραρχίας επληροφορήθη η Στρατιά και διέταξε την Με­ραρ­χία ταχέως να ανασυνταχθεί, να τηρήσει τις θέσεις και εξασφαλίσει το αριστερόν της Στρατιάς, ενεργούσα επιθετικώς ακόμη, κατά του εχθρού εάν ο εχθρός ενεργούσε προς την κατεύθυνση Άγρας-Έδεσσα, όπερ εσήμαινε κίνδυνον εις τα νώτα της ενερ­γούσης προς Θεσσαλονίκη Στρατιάς.

Η Στρατιά ανέφερε το συμβάν στο υπουργείο στρατιωτικών και συνιστούσε ταχυτέρα προέλαση προς Ιωάννινα της Στρατιάς Ηπείρου, αφ’ ετέρου δε παρεκάλει επέμβασιν παρά τη κυβερνήσει της Σερβίας προς εντονωτέραν ενέργειαν του στρατού της προς Μοναστήριον.

Εδώ, σ’ αυτό το σημείο, πολλοί είναι αυτοί, που θα διερωτηθούν. Μα καλά, εδώ έλαβε η Vη Μεραρχία την διαταγή, που ώριζε σαν τελικό αντικειμενικό σκοπό το Μοναστήρι και τώρα έρχεται σύσταση από τον ίδιο τον εκδότη, που αναιρεί την ίδια του την διαταγή; Μα… μ’ αυτόν τον τρόπο παραιτούμεθα από μία εθνική διεκδίκηση. Άρα εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα είδος απεμπολήσεως οραματισμών. Κάτι σαν προδοσία.

Αυτά βέβαια τα λέμε εμείς εδώ, μετά από 103 χρόνια. Το ίδιο λένε και μερικοί από εμάς τους ίδιους μετά 200 χρόνια και για τους ήρωες του 21. Ότι δηλαδή ήταν αιμοσταγείς δολοφόνοι, που έσφαζαν τους καημένους τους Τούρκους στην Τριπο­λιτσά, στα Δερβενάκια και αλλαχού. Μετά 200 χρόνια -ως φαίνεται- πολλοί από εμάς έχουν ξεχάσει τις φρικαλεότητες των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων κατά τους πέντε αιώνες της σκλαβιάς. Ξέχασαν, ότι η ελευθερία δεν απο­κτήθηκε με αγκαλιές και με φιλιά, αλλά με της καρδιάς το πύρωμα αποκτήθηκε και με το αίμα.

Για την προκειμένη περίπτωση του Μοναστηρίου, το Γενικό Στρατηγείο εξετίμησε, ότι είναι προτιμότερον να εμπλακεί ο κύριος όγκος του Τουρκικού στρα­τού τής περιοχής Μοναστηρίου με τις Σερβικές δυνάμεις αγκιστρούμενος στον βορ­ρά, παρά να κινηθεί απερίσπαστος προς τα νώτα της προελαυνούσης προς Θεσ­σα­λονίκη Ελληνικής Στρατιάς.

Συνεπώς, για να μη σπεύδουμε και εξάγουμε συμπεράσματα, καλόν είναι να εξετάζουμε τα θέματα με όλες τους τις παραμέτρους. Και εν πάση περιπτώσει πώς θα μπορούσαμε να αναστρέψουμε την Ιστορία ει μη μόνον μαθαίνοντας από αυτή και μην επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη; Και είναι διαπιστωμένο το πόσο είμαστε εύκο­λοι κριτές των άλλων χωρίς να κοιτάζουμε την δική μας κατευθυνόμενη από τους κοινωνικούς μηχανικούς παρειλκυμένη κρίση.

Τί θα λένε για εμάς οι απόγονοί μας μετά από 100 χρόνια; Εφόσον βέβαια υπάρχουν απόγονοι, διότι δεν θα υπάρχουν εάν συνεχίσουμε έτσι. Δηλαδή χωρίς να αλλάξουμε τρόπο σκέψεως, κρί­σεως και συμπεριφοράς.

Και ας κάνουμε τον κόπο να φαν­ταστούμε ή να υποθέσουμε το τι στο μέλλον θα μπορούσε να ειπωθεί:

«Ήταν μία ζοφερή περίοδος της ιστορίας εκείνης της χώρας. Παρ’ όλον, ότι δεν ήταν πολεμική περίοδος η Ελλάδα ηττήθη σε όλα τα σημεία από τον εαυτό της. Διότι οι τότε κάτοικοι εκείνης της χώρας υιοθέτησαν ένα μεταμοντέρνο σύστημα σκέψεως προσανατολισμένο σε μία προσδοκώμενη πρότυπη ευτυχία. Απέρ­ριπταν τις συλλογικές και τις επικαιροποιημένες εθνικές διεκδικήσεις, όταν τους εζητείτο υλική ή και ηθική συνδρομή. Απέβαλλαν από το λεξιλόγιό τους τη λέξη αξία. Αμφισβητού­σαν τις ιστορι­κές, των προγόνων τους αφη­γήσεις και κατεκρή­μνιζαν όσα στοιχεία εθεμελίωναν την δυνα­τότητα μιας αντι­κειμενικής γνώσεως που συγκρατεί την ζητουμένη ορθή ιστορική κατάθεση. Σκεπτικιστές απέναντι στην εθνική ενότητα, στην πρόο­δο, στην αλήθεια. Δεν νοιάστηκαν για ένα ελιτισμό στην κουλτούρα αλλά για ένα πολιτι­σμικό σχετικισμό, ο οποίος δέχεται τον πλουραλισμό, την ιστορική ασυνέχεια και την ετερογένεια.

Για εκείνους τους ανθρώπους του έτους 2015, ήταν βολική η ευνοιοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις, η αδιαφάνεια, η ανομία και η ατιμωρησία. Αυτά όλα τα παρά­ται­ρα, τα οποία ουδόλως ευνοούσαν την κοινωνία σαν σύνολο ει μη μόνο μερικά άτομα ιδιαιτέρων προσόντων και γνωρισμάτων, αν και αποκλίνοντα από τους παρα­δε­δεγμένους κανόνες της κοινωνικής ηθικής εν τούτοις απεδεικνύοντο, ότι ήταν πιο γόνιμα πολιτικά. Διότι οι πολιτικοί του τότε αυτό ακριβώς επεδίωκαν: την διαιώνιση επιλύσεως των προβλημάτων για να δικαιολογούν την επί σκηνής παραμονή των, ως απαραιτήτων συντελεστών, με σκοπό δήθεν, να διαβεί ο λαός το κατώφλι της υπε­σχημένης αενάου ευφορίας.

Συνθήματα των πολιτικών του τότε ήταν «αλλαγή», «για καλύτερες ημέρες», «να επανιδρύσουμε το κράτος», «ο λαός στην εξουσία», «για μια αξιο­πρέπεια» και άλλα βαρύγδουπα, όπου ο μη σκεπτόμενος νόμιζε ότι είναι αγκαλιά με την εξουσία. Ότι δηλαδή αυτός ρυθμίζει την λειτουργία της. Και φυσικά δεν τα κατάφερε να κάνει διαρθρωτικές αλλαγές, να πατάξει την φοροδιαφυγή, να εξυ­γιάνει το υδροκέφαλο δημόσιο, να υλοποιήσει την ανάπτυξη. Και τούτο, διότι πί­στευε, ότι η ανοχή είναι πιο βολική από τον έλεγχο.

Αλλοίμονο, ο λαός ουδέποτε ήταν στην εξουσία. Ουδέποτε θα είναι. Αρκεί να το καταλάβει, ώστε να ιδεί ποιος ακριβώς τον εξουσιάζει. Να ανακαλύψει τι σημαίνει οικονομική elite. Τι τραπεζίτης. Τι χρηματοδότης της εξουσίας. Τι απαιτήσεις έχει ο χρηματοδότης από τον χρηματοδοτούμενο και τι επίπτωση έχει αυτός ο κύκλος των αδιαφανών δοσοληψιών στον εύπιστο πολίτη».  

Τέτοια  πράγματα συνέβαιναν το 2015.  Τότε εάν κάποιος τολμούσε να παρο­τρύνει τους συναν­θρώπους του να νικήσουν τα πάθη τους και την άγνοιά τους -γιατί αυτή η νίκη θα ήταν η πιο ουσιαστική νίκη της υπάρξεώς των- τότε όλοι θα τον περιεργάζονταν με διά­θε­ση χλευαστική, ως χρήζοντα εκσυγχρονιστικής παιδείας και κοινωνικής ανα­προ­σαρ­μογής.

Όμως, οι Έλληνες του 1912 είχαν πιστέψει, ότι η ανθρώ­πινη ψυχή έχει μεγαλύτερη ανάγκη για ένα ιδανικό μιας αποκατεστημένης Ελλάδας παρά ένα ατομικό καλώς έχειν. Πίστευαν, ότι με ένα βιωματικό καθεστώς μπορούσαν να ζήσουν μεν σαν ζωντανά όντα αλλά με το ιδανικό θα εξετείνοντο σαν αειμνη­μόνευτοι θρύλοι.

 

Ε… λοιπόν, αυτούς τους θρύλους μνημονεύουμε σήμερα. Αυτούς που πολέ­μησαν για να μας επιρρωνύουν εις το διηνεκές, ότι οι αληθινοί άνθρωποι θα υπάρ­χουν στο διαρκώς εκτεθειμένο βιβλίο καταθέσεων της αιωνίας ευγνωμοσύνης των συνειδητών Ελλήνων.

…………………………………………………………………………..

Ας επιστρέψουμε και πάλιν στις στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Από τις 27 Οκτωβρίου η Στρατιά είχε ενημερώσει το υπουργείο στρατιωτικών επί των προθέσεων και αποφάσεών της προς αντιμετώπιση της τακτικής κατα­στάσεως, ως και ότι μετά την τακτοποίηση των πραγμάτων στην Θεσσαλονίκη το πλείστον των δυνάμεών της θα εστρέφετο προς Μοναστήριον. Η Στρατιά λοιπόν από τις 29 Οκτωβρίου άρχισε να εφαρμόζει σχέδιο προς εκδίωξη και συντριβή των προερ­χομένων από Μοναστήριον και δρώντων στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας Τουρκικών δυνάμεων.

Προς τούτο δια του όγκου της εστράφη προς Φλώρινα επί των αξόνων Θεσσαλονίκη-Γιαννιτσά-Έδεσσα-Άρνισσα-Φλώρινα με τρεις Μεραρχίες (I,III,VI) και Ταξιαρχία Ιππικού και Κοζάνη-Πτολεμαΐς-Αμύνταιον-Φλώρινα με βάση την V Μεραρχία.

Με διεξαγωγή μικράς εντάσεως επιχειρήσεων και του εχθρού διαρκώς οπι­σθο­­χωρούντος και εγκαταλείποντος οπλισμό και υλικό, το Γενικό Στρατηγείο προω­θήθη διαδοχικά την 5^ην Νοεμβρίου στον Άγρα, την 6^η Νοεμβρίου στην Άρνισσα την 7^η Νοεμβρίου στην Βεύη. Την 8^η Νοεμβρίου εισήλθε και εγκατεστάθη στην Φλώρινα. Εν τω μεταξύ είχε καταληφθεί το Μοναστήριον από τους Σέρβους.

Οι λεπτομέρειες των επιχειρήσεων για την προώθηση των φιλίων δυνάμεων μέχρι την Φλώρινα, μετά την αναστροφή της Ελληνικής Στρατιάς προς την Δυτική Μακεδονία δεν έχει αξιόλογο ενδιαφέρον για στρατιωτική τεχνική ανάλυση. Ο εχ­θρός πλέον εξεκένωσε την περιοχή καταπονημένος, χωρίς ηθικό, χωρίς υποστήριξη, χωρίς λόγο για την εδώ παραμονή του.

Η Ιστορία υπαγόρευσε την απόδοση της γης και των επ’ αυτής ψυχών στον νόμιμό της ιδιοκτήτη. Την Ελλάδα.

Μπορούμε να μνημονεύσουμε και να εξάρουμε την σύνεση με την οποία ο Μητροπολίτης Φλωρίνης Πολύκαρπος εχειρίσθη την «υπόθεση παράδοση» από τους Τούρκους μπέηδες, οι οποίοι είπαν: «από το βασιλικό γένος των Ρωμαίων πήραμε την Φλώρινα και στο βασιλικό γένος των Ρωμαίων πρέπει να την παραδώσουμε».

Επίσης πρέπει να εξαρθεί η γενναιότης και ψυχραιμία του Υπιλάρχου Ιωάννη Άρτη, ο οποίος με μαχητικότητα, δυναμισμό και αυτοπεποίθηση έπεισε όλους τους εχθρικά συμπε­ριφερομένους στον τελικό αντικειμενικό σκοπό, ότι η Φλώρινα έχει πλέον περιέλθει εκεί που ανήκει.

…………………………………………………………………………

Όση ώρα κατετίθεντο τα σχετικά με την απελευθέρωση, ο κάθε ένας εδώ στην αίθουσα αυτή έχει καταχωρίσει κάποια συμπεράσματα στην συνείδησή του. Συνεπώς δεν απαιτείται αναμνημόνευση. Υπάρχει ωστόσο ένα βασικό δίδαγμα, που πρέπει να επισημανθεί. Και τούτο, διότι έχουμε παρασυρθεί από την καθημερινότητά μας. Έχουμε παραλείψει να μιλήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας, για το πώς εκείνοι οι πρόγονοι επάνω στις δυσκολίες τους δημιούργησαν το θαύμα. Να διη­γη­θούμε, εμείς και οι δάσκαλοι και να τους κατευθύνουμε στο πως θα ανακαλύ­ψουν τις δυνα­τότητες της εθνικής μας ζωής, που μόνη η εξιστόρησή της δίνει χαρά και δύναμη και φωτίζει την ζωή των παρόντων και των μελλόντων Ελλήνων.

Να διδάξουμε στους επερχομένους, ότι πρέπει να επανενεργοποιήσουμε την σκέψη μας, η οποία σήμερα έχει κοιμηθεί. Έχει αποχαυνωθεί. Έχει υποστεί αιμω­δία­ση από την τηλεόραση, από τους αχαλίνωτους εξυπνακισμούς, από την παρα­πλα­νητική πολιτική ορθότητα, από τις επιταγές ενός απαλλοτριωτικού κοσμο­πολιτι­σμού, από την ύπουλη διείσδυση εξαμβλυτικών του εγκεφάλου μας προγραμ­μάτων. Αν τα εξηγήσουμε με υπο­μονή και επιμονή όλα αυτά, τότε θα επιτύχουμε να δώσουμε το επανορθωτικό ερέθισμα στα παιδιά μας. Να τους μιλήσουμε για την ελληνική επινοητικότητα, την ελληνική σκέψη, την τόλμη που η Ιστορία μας αναφέρει και για την πρόοδο, που γεννάται μέσα από την θέληση.

Ας μιλήσουμε στα παιδιά μας λέγοντάς τους, ότι η Ιστορία διδάσκει. Ότι είναι μία ατέρμονη άθροιση γνώσεων και ένα όχημα για μια ανθηρότερη ζωή. Ας τους μιλή­σουμε για τους προηγηθέντες Έλληνες, που πολέμησαν για την απελευ­θέρωσή μας. Αυτούς, που εμείς σήμερα τιμούμε.

Ας μιλήσουμε στα παιδιά μας ότι πρέπει να σεβόμαστε το όνομα Έλλην.

Να υμνούμε τα έργα των προγόνων μας. Να τους διδάξουμε την παράδοση την οποία την θέλουμε να είναι σαν ένας ενωτικός κρίκος που συνδέει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Αν όχι… τότε  θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια ακόμη αλήθεια. Αυτή την αλήθεια, που επισημαίνει ο εθνικός μας ποιητής Παλαμάς, ότι «Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί».