6. ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΠΑΛΙ
1. —Βοήθησέ με, Χαρούλα, νὰ πετάξω τὸν ἀετό μου, εἶπε ὁ Νῖκος στὴν ἀδελφούλα του, ἀφοῦ προσπάθησε νὰ τὸν πετάξῃ μόνος του καὶ δὲν τὸ κατάφερε.
Ὁ ἀετὸς ἐσερνόταν ἐπάνω στὴ γῆ.
Ἡ Χαρούλα ἔτρεξε μὲ πολλὴ προθυμία, ἐπῆρε τὸν ἀετό,
τὸν ἐσήκωσε· ὑψηλὰ καὶ τὸν ἄφησε νὰ πετάξῃ. Ἀλλὰ ὁ Νῖκος δὲν ἐπρόλαβε νὰ τρέξῃ και ὁ ἀετὸς ἔπεσε πάλι καταγνῆς.
—Ἀδέξια, ποὺ εἶσαι, καημένη! εἶπε ὁ Νῖκος.
—Σ’ αὐτὸ δὲν πταίω ἐγώ, ἀποκρίθηκε ἡ Χαρούλα. Τὸ σφάλμα εἶναι ἰδικό σου, ποὺ δὲν ἔτρεξες ἀμέσως, μόλις ἀφῆκα τὸν ἀετό.
—Προσπαθῆστε πάλι, παιδιά, εἶπε ο θεῖος των, που ἐκαθόταν μπροστὰ στὴ θύρα καὶ παρακολουθοῦσε τὸ παιγνίδι τῶν παιδιῶν.
2. Ἡ Χαρούλα ἐπῆρε πάλι τὸν ἀετὸ καὶ τὸν ἐκράτησε ὑψηλά. Τὴ φορὰ ὄμως αὐτὴ ὁ Νῖκος ἐβιάσθηκε πάρα πολύ. Ἔτρεξε τόσο ἐξαφνικά, ποὺ ἐτράβηξε τὸν ἀετὸ ἀπότομα ἀπὸ τὸ χέρι τῆς Χαρούλας. Καὶ ὁ ἀετὸς ἔπεσε φαρδὺς πλατὺς κάτω, ὅπως καὶ πρῶτα.
—Καὶ τώρα ποιός πταίει; ἐρώτησε ἡ Χαρούλα.
—Προσπαθῆστε πάλι, ξαναεῖπε ὁ θεῖός των.
Αὐτὴ τὴ φορὰ καὶ οἱ δυὸ ἦσαν προσεκτικώτεροι. Ἀλλὰ ἕνας ἄνεμος δυνατός, ποὺ ἐφύσηξε ἀπὸ τὸ πλάϊ, αρπαξε τὸν ἀετὸ καὶ τὸν ἔρριξε ἐπάνω σὲ κάτι θάμνους. Ἐκεῖ ἐμπλέχθηκε ἡ οὐρά του καὶ ὁ πτωχὸς ἀετὸς ἔμεινε κρεμασμένος μὲ τὸ κεφάλι πρὸς τὰ κάτω.
—Τὰ βλέπεις; εἶπε ὁ Νῖκος. Τὸν ἔρριξες λοξὰ καὶ γι᾽ αὐτὸ ἐπῆγε πρὸς αὐτὴ τὴ μεριά.
—Μά, Νῖκο, ἠμπορῶ ἐγὼ νὰ κάμω τὸν ἄνεμο νὰ φυσήξῃ
κατ’ εὐθεῖαν; ἀποκρίθηκε ἡ Χαρούλα.
3. Ὁ θεῖός των, ὅταν εἶδε τὸν ἀετὸ κρεμασμένο, ἐσηκώθηκε, ἐξέμπλεξε τὴν οὐρὰ καὶ τοὺς εἶπε:
— Ἐλᾶτε, παιδιά. Ἐδῶ ὁ τόπος εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ θάμνους. Ἐλᾶτε νὰ εὕρωμε ἕνα μέρος πιὸ ἀνοικτὸ και τότε προσπαθῆστε πάλι.
Καὶ ὡδήγησε τὰ παιδιὰ σ’ ἕνα ὁμαλὸ τόπο, ποὺ ἦτο καταπράσινος ἀπὸ τὴ χλόη.
Ἐκεῖ, ἀφοῦ ἑτοιμάσθηκαν, ἐκράτησε πάλι ἡ Χαρούλα τὸν εκρατησε παλι τονἀετὸ καὶ τὸν ἀφῆκε ἀκριβῶς τὴ στιγμή, ποὺ ἔκαμεν ὁ Νῖκος νὰ τρέξῃ. Ὁ ἀετὸς ἀνέβηκε ὑψηλά., ὡσὰν μπαλόνι καὶ ἐπτοῦσε μιὰ χαρά. Μὰ ὁ Νῖκος χαρούμενος, ποὺ ἔνοιωθε τὸ σπάγγο νὰ τραβᾷ, ἐστάθηκε γιὰ μιὰ στιγμή, γιὰ νὰ καμαρώσῃ τὸν ἀετό.
Ὁ σπάγγος ὅμως ἐχαλαρώθηκε καὶ ἐπειδὴ ὁ ἄνεμος δὲν ἦτο ἀρκετὰ δυνατὸς ὁ ἀετὸς ἔπεσε πάλι ἐπάνω στὴ χλόη.
4. —Ἄχ, καημένε Νῖκο, δὲν ἔπρεπε νὰ σταματήσῃς, εἶπεν ὁ θεῖος. Ἄς εἶναι ὅμως, προσπάθησε πάλι.
—Ὄχι, δὲν θὰ προσπαθήσω πιά, εἶπε ὁ Νῖκος στενοχωρημένος. Δὲν εἶναι ἀετὸς αὐτός! Τί νὰ κάθωμαι νὰ βασανίζωμαι μ’ ἕναν ἀετό, ποὺ δὲν πετᾷ.
Καὶ ὁ θεῖος τοῦ λέγει:—Μπᾶ, Νῖκο, θὰ παρατήσῃς τὸ παιγνίδι σου, ὕστερα ἀπὸ τόσους κόπους, ποὺ ἐκάναμε; Τόσο εὔκολα ἀπελπίζεσαι, ἐπειδὴ σοῦ παρουσιάσθηκαν δυσκολίες; Ἔλα, τύλιξε τὸ σπάγγο σου καὶ προσπάθησε πάλι.
5. Αὐτὴ τὴ φορὰ ὁ ἀετὸς ἀνέβηκε μὲ τὸν ἀέρα, ὡσὰν πτερό. Καὶ ὅταν ἐτελείωσε ὅλος ὁ σπάγγος, ὁ Νῖκος ἐστάθηκε, κρατῶντας σφικτὰ στὸ χέρι του τὸ ξυλαράκι. Ὅλο χαρὰ ἐκοίταζε τὸν ἀετό, ποὺ ἐφαινόταν τώρα ὡσὰν μιὰ μικρὴ κοκκίδα στὸ γαλάζιο οὐρανό.
—Κοίτα, θεῖε, κοίτα, τί ὑψηλὰ ποὺ πετᾷ! Καὶ μὲ τί δύναμι τραβᾷ! Θαρρεῖς καὶ εἶναι ἄλογο, ποὺ τραβᾷ τὸ χαλινάρι. Καὶ ἄλλο τόσο σπάγγο νὰ εἶχα, θὰ τὸν ἄφηνα ὅλο. Θὰ ἐπήγαινε στὰ σύννεφα!
Ἀφοῦ ὁ Νῖκος διεσκέδασε ἀρκετὰ μὲ τὸν ἀετό, ἄρχισε νὰ τυλίγῃ σιγὰ σιγὰ τὸ σπάγγο· καἵ ὅταν ἔπεσε ὁ ἀετός, ἔτρεξε καὶ τὸ ἐσήκωσε. Ἡ χαρά του ἦτο μεγάλη, ὅταν εἶδε, ὅτι ὁ ἀετός του δὲν ἔπαθε τίποτε, ἄν καὶ ἐπετοῦσε τόσην ὥρα.
—Θὰ ἔλθωμε, θεῖε, καὶ αὔριο μετὰ, τὸ μάθημα νὰ προσπαθήσωμε πάλι.
Διασκευὴ Γ. Α. Μέγας
Στις ταραγμενες εποχες του Αρμαγεδωνα που ζει η Ανθρωπινη Υποσταση, η ψυχη με την δυναμη και το απυρόβλητο του αυλου, "κοιταζει" μεσα απο το "κουκουλι", το Ανθρωπινο Σωμα με το οποιο ειναι ντυμενη για να φαινεται ο Ανθρωπος με τα "ταπεινα" μεσα των 5 αισθησεων, και συχνα πυκνα ψυθιριζει στι φθαρτο και εφημερο κομματι, το ταξιδιωτικο, της ανθρωπινης Υποστασης, ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΠΑΛΙ. Ειναι η ψυχικη εγγραφη της Δ Δημοτικου , Με δασκαλα την - στα παιδια ματια- πολυ Ομορφη ΑΘΗΝΑ ΚΟΥΡΒΕΛΟΥ*. Μελαχρινη, με ομορφο αρωμα. Πηγαινα νωρις στην ταξη και καθομουνα σιωπηλος απλα να την κοιταζω και να μοιριζω το αρωμα της. Οταν το αναγνωστικο εφθασε στι Κεφαλαιο 6 με εβαλε να το διαβασω: ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΠΑΛΙ. και μου ζητησε να πω στη ταξη το νοημα. Και θυμαμαι ακομα και τον παιδικο μα με αυτοπεποιθηση ηχο της φωνης μου. "Αν δεν τα καταφερουμε, πρεπει να προσπαθησουμε παλι, μεχρι να τα καταφερουμε". Τοτε βεβαια εννοουσα να παρουμε "ΑΡΙΣΤΑ 10" στο μαθημα. ΟΜως αυτο το νοημα, εγγραφη ψυχης, ειναι ενα μηνυμα που συνεχως πρεπει να ακουμε την ψυχη μας να μας λεει. Και να περνουμε δυναμη στο απυροβλητο του αυλου σε οποιες υστερικες εξαρσεις ευτελειεας και κακου, του Αρμαγεδωνα.
Το -ομορφο μεσα στην περιπετεια του- Ταξιδι της ζωης μετα βεβαιοτητος τελειωνει καποτε, οπως και οποτε ο "ανωθεν" ορισει. Ομως η Ανθρωπινη Οδυσεια, Ασκηση προς Τελειωση, για να επιτελεσθει, πρεπει να ακουμε την αθωα ψυχη να μας λεει : ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΠΑΛΙ.
ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ, ΕΙΣΤΕ ΣΤΟ ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ ΤΟΥ ΆΥΛΟΥ
Καθηγητής Ανδρεας Αθηναιος
Case Western Reserve University
University of Pennsylvania
*ΣΧΟΛΗ Μωραιτη ΠΡΟΤΥΠΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ (1958)
Σημειωση ¨ Η "παιδεια" τοτε ενεργοποιουσε την ψυχη και στοχευε στο "Αστραψε Φως και γνωρισε ο νιος τον ευατο του".
Η σημερινη εκπαιδευση εχει στοχο να παραγει ανθρωπους με την ψυχη..."απενεργοποιημενη", ευκολα εξουσιασιμους.
