Τα ρεβίθια Μεξικού και η ανάγκη οράματος για την Ελλάδα

Γράφει ο Γιάννης Μήτσιος, πολιτικός επιστήμων, διεθνολόγος

NORTHEASTERN UNIVERSITY

BOSTON MASS.

Αφορμή για το παρόν άρθρο αποτέλεσε μια πρόσφατη επίσκεψή μου σε μεγάλα σούπερ μάρκετ των βορείων προαστίων της Αθήνας εκεί όπου με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι τα προσφερόμενα ταπεινά ρεβίθια, έρχονται από το Μεξικό.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Δυτική Μακεδονία την πατρίδα των ελληνικών οσπρίων αναλογίστηκα πόσες γενιές ελλήνων έχουν μεγαλώσει με το ταπεινό πλην όμως ελληνικό όσπριο το ρεβίθι.

Τις ημέρες λοιπόν που οι αγρότες μας είναι στους δρόμους, οι μεγάλες εταιρείες οσπρίων και τα σούπερ μάρκετ διαθέτουν ρεβίθια Μεξικού, λεμόνια Αργεντινής, κρασιά Χιλής, ξηρούς καρπούς Τουρκίας κλπ. Τώρα βέβαια θα μου πείτε, μα καλά οι αγορές είναι ανοιχτές, υπάρχει παγκοσμιοποιημένη οικονομία, ελεύθερη αγορά και εν πάση περιπτώσει τα ρεβίθια του Μεξικού έχουν τη μισή τιμή των ελληνικών.

Τα ταπεινά όμως ρεβίθια μας δίνουν και μια άλλη διάσταση για την χώρα και την οικονομία. Είναι αυτή που έχει να κάνει με ένα συνολικότερο όραμα που δεν υπάρχει, ούτε καλλιεργείται ούτε το σκέφτονται. Σ΄ αυτή τη φάση η κοινωνία και η οικονομία κινείται στη λογική, « να βγάλουμε το χειμώνα φέτος και μετά βλέπουμε», μια σαφώς διαχειριστική λογική που απουσιάζει ο οραματικός λόγος.

Σ’ αυτή τη χώρα κανείς δε μιλάει για την Ελλάδα του αύριο. Κανείς δεν μπορεί να μας πει πως ονειρεύεται την Ελλάδα του αύριο. Η ύφεση της οικονομίας επηρεάζει και την ψυχολογία της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που μετατρέπεται σταδιακά σε κοινωνία φοβισμένων και τρομοκρατημένων πολιτών, χωρίς χαμόγελο, χωρίς λάμψη στα μάτια, χωρίς ελπίδα, με την αγωνία για κάθε άνεργο παιδί στην οικογένεια, με ενδεχόμενη ανεργία του πατέρα ή της μητέρας, για το άγχος μην μας συμβεί κάτι σε θέμα υγείας και δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε, για ένα σωρό άλλα άγχη και αβεβαιότητες.

Τα οποία όμως σταδιακά αυξάνουν την οργή, την αγανάκτηση, τα νεύρα και το θυμό και μπορούν άνετα να οδηγήσουν σε φαινόμενα κοινωνικής αντιπαράθεσης, απείθειας προς το κράτος, κοινωνικών εντάσεων και συγκρούσεων, διάρρηξη κοινωνικής συνοχής και ένα σωρό άλλα.

Και όλα αυτά γιατί στη διαχείριση της πολιτικής και της οικονομίας ξεχνάμε το νόημα του οράματος και της ελπίδας. Γιατί κατά βάση το όραμα είναι μια πατριωτική πράξη. Ο σύγχρονος πατριωτισμός έχει να κάνει και με τον οικονομικό πατριωτισμό.

Μικρές χώρες και μικρές κοινωνίες έχουν την ανάγκη της συσπείρωσης και της εσωτερικής ενίσχυσης της αγοράς. Αν στην πολιτική και στην οικονομία επιστρέψουμε το ενδιαφέρον σε κάθε τι ελληνικό θα έχουμε δώσει μια ανάσα στην οικονομία και την κοινωνία. Όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή στα διεθνή οικονομικά φόρα μας λένε βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, αυτό τι σημαίνει; Ότι θα πρέπει και εμείς από μόνοι μας να ενισχύσουμε το εσωτερικό μας μέτωπο όσο μπορούμε καλύτερα, να εμπιστευτούμε τις ελληνικές βιομηχανίες, να ενισχύσουμε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, να στηρίξουμε τον έλληνα αγρότη, κτηνοτρόφο και παραγωγό, να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε μια επιθετική οικονομική πολιτική «πουλώντας» στο εξωτερικό Ελλάδα.

Οι καιροί απαιτούν γενναίες πράξεις, αλλαγή νοοτροπίας, ξεβόλεμα, σκληρή δουλειά, και ιδρώτα. Η μαλθακότητα μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, η ψευδαίσθηση της αέναης ευδαιμονίας (καλοπέρασης) και η μετακύλυση ευθυνών σε άλλους λαμβάνει τέλος και όλοι μας είμαστε πλέον προ των ευθυνών μας.

Η Ελλάδα του αύριο χρειάζεται ένα νέο όραμα, μια αναγεννητική πολιτική και πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις του ελληνισμού εντός και εκτός των τειχών, για να έχει συνέχεια και να δικαιολογήσει και τον ιστορικό της ρόλο. Στο κάτω – κάτω ας φάνε στο Μεξικό και κάποια στιγμή ελληνικά ρεβίθια!!!