ΑΡΘΡΟ
Γραφει η
Ψυχολογος Πανεπιστημιου Αθηνων
Παρακολουθώντας την περασμένη Πέμπτη 6 Μαίου την Ολομέλεια της Βουλής για την ψήφιση των εκτάκτων μέτρων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, στην οποία βρίσκεται η χώρα μας διαπίστωσα τα εξής:
Οι ομιλίες των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων μου θύμισαν πρόζα. Από τη μια ο κύριος Παπανδρέου βασικός πρωταγωνιστής και από την άλλη ο κύριος Σαμαράς, δεύτερο όνομα. Καλά δομημένες ομιλίες με βολές από την μία παράταξη στην άλλη, ένα σύνηθες σκηνικό κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Στην αρχή η ομιλία του κυρίου Παπανδρέου με συνεχείς επιθέσεις προς την αξιωματική αντιπολίτευση και με αρκετές επικλήσεις προς το συναίσθημα του ελληνικού λαού. Τι θέλω να πω με τον όρο επίκληση στο συναίσθημα, μέσα στη ροή που είχε η ομιλία χρησιμοποιούνταν σωστά δομημένα και συνταγμένα αναφορές στο κυβερνόν κόμμα και στα λάθη του δικού του παρελθόντος προσπαθώντας να αποσιωπήσει ότι κάπου υπάρχει η αρχή. Κάναμε κι εμείς λάθη ή δεν με ενδιαφέρει αν θα έχω μια και μοναδική θητεία σαν πρωθυπουργός της χώρας είναι μερικές από τις επικλήσεις στο συναίσθημα που χρησιμοποιήθηκαν. Στόχος του να μπερδέψει τον ελληνικό λαό, να τον αποσυντονίσει για το ποιος έχει δίκιο ή άδικο και να συνεχιστεί η αιώνια μάχη των δύο αυτών κομμάτων, να μην έχει ξεκάθαρη άποψη για το πότε ξεκίνησε ο λάθος χειρισμός όλων αυτών των προβλημάτων και ως εκ τούτου, είναι λόγια που χτυπάνε στο συναίσθημα και κάνουν το απλό πολίτη να δώσει ελαφρυντικά, δεύτερες ευκαιρίες και να προσωποιήσει το πρόβλημα. Να τον κάνει να σκεφτεί για παράδειγμα: Τι καλός άνθρωπος και ειλικρινής που είναι γιατί δεν τον ενδιαφέρει που θα σταματήσει η πολιτική του καριέρα.
Στη συνέχεια ο κύριος Σαμαράς φάνηκε να έχει διαβάσει την ομιλία του κυρίου Παπανδρέου και απαντούσε με την ίδια σειρά που είχε θέσει ο προλαλήσαντας. Βαθιά κατηγορώ για τις κυβερνήσεις πριν απο την δικιά του παρατάξη και συνεχείς προσωπικές βολές, καμία στην ουσία εναλλακτική λύση. Η Ολομέλεια κατέληξε να είναι η προσωπική διαμάχη των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων, φωνάζοντας και τείνοντας τα χέρια τους σαν να επρόκειτο με αυτόν τον τρόπο να βρεθεί λύση. Ο κόσμος που παρακολούθησε τους δύο αυτούς ομιλητές περισσότερο μπορώ να πω ότι τρομοκρατήθηκε, και αυτό γιατί δεν ξέρει πια που βρίσκεται η αλήθεια.
Τέλος, ο κύριος Παπανδρέου αναφέρθηκε στο γεγονός ότι είναι Έλληνας της διασποράς αναφέροντας τις εξορίες του παππού και του πατέρα του. Δεν θα μείνω όμως στις εξορίες αυτών των δύο, αλλά και σε αυτή του κυρίου Καραμανλή του Γέρου. Εξορία δεν είναι να διδάσκεις σε Πανεπιστήμια της Αμερικής ή να κάνεις μια όμορφη και ήσυχη ζωή στο Παρίσι σε κάποιο πολυτελές διαμέρισμα στις όχθες του Σηκουάνα. Εξορία είναι αυτό που έζησαν οι παππούδες στο παρελθόν και αυτό που ζει ο Ελληνικός Λαός σήμερα. Άλλο ένα παράδειγμα της επίκλησης στο συναίσθημα, ο τόνος της φωνής, η κίνηση του σώματος σε συνδυασμό με τη χρήση λέξεων όπως εξορία παρά τη θέληση τους, πατέρας, παππούς και διασπορά συνθέτουν έναν όμορφο χειρισμό της συνείδησης του Έλληνα. Ακούγοντας τα αυτά ο οποιοσδήποτε παρακολούθουσε είχε ξεχάσει τα νέα μέτρα και γύρισε στο παρελθόν, στις εξορίες, στις ιστορίες για συγγενείς που έχει ακούσει, στην επιστροφή του Καραμανλή σαν λυτρωτής για την Δημοκρατία κλπ.
Ακόμα και η κίνηση της κυρίας Μπακογιάννης ψηφίζοντας τα μέτρα που πρότεινε την κυβέρνηση, έγινε για να μπερδέψει και πάλι τον λαό. Ίσως σε αυτή την περίπτωση να απευθυνόταν περισσότερο στους οπαδούς της παράταξής της, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν λειτούργησε αποσυντονιστικά και για τους οπαδούς αντίθετων παρατάξεων, καθώς με αυτή την κίνηση θα ξέχασαν τα μέτρα και την οικονομική κρίση και χαιρέκακα θα χαμογελούσαν για την διάλυση της παράταξής της.
Όμως αυτό που δεν κατάλαβε ο πολύς λαός είναι ότι με αυτές τις επικλήσεις στο συναίσθημα, και τον χειρισμό της Ψυχολογίας των όχλων, των οδηγεί σε μια εξορία χωρίς όρια. Χάνεται η ανθρωπιά, χάνεται το κουράγιο, χάνεται η βούληση και έρχεται η παραίτηση, η αδράνεια, η απραξία και η μοιρολατρεία. Ο βομβαρδισμός από ειδήσεις για την κρίση και τα επακόλουθά της αποδυναμώνουν το άτομο, το κάνουν αναποφάσιστο, ηττοπαθές και φοβισμένο. Αν λοιπόν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση στο πολιτικο-οικονομικό σκηνικο της χώρας, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει αν στο μέλλον αυξηθούν δραματικά οι ψυχικές νόσοι, οι σωματικές νόσοι που έχουν σαν αίτιο το άγχος αλλά και αν αυξηθούν τα ποσοστά αυτοκτονιών και δολοφονιών. Με λίγα λόγια δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει αν η νέα μας γενιά καταλήξει σε ακραίες μορφές συμπεριφοράς παραβατικές, επιθετικές, αυτό θα έχει συμβεί γιατί δεν θα υπάρχουν γονείς να αφουγκραστούν τα παιδιά τους για τα προβλήματά τους γιατί οι ίδιοι θα είναι αρκετά απασχολημένοι από αυτά που θα τους προσφέρει η κοινωνία.
Θέλω να καταλήξω πως δεν είναι ένα πολιτικά γραμμένο άρθρο, που υποστηρίζει μια πολιτική κίνηση, αλλά ένα άρθρο που θέλω να δείξει ότι ο πολιτικός και δημοσιογραφικός λόγος καθηλώνει την κριτική σκέψη και οξύνοια των ανθρώπων με στόχο την αδράνεια. Ας κοιτάξουμε μέσα μας, ας δούμε τη ζωή όπως είναι με τις όποιες δυσκολίες και ας διατηρήσουμε αξίες και ιδανικά που μας βοηθούν στην προσωπική μας πρόοδο και στην απαλλαγή μας από τη μελλοντοτρομοκρατία που έχει δημιουργηθεί. Ας κάνουμε επικλήσεις στο συναίσθημα ειλικρινείς με βάσει την προσωπική μας ιστορία και όχι αυτή κάποιου άλλου και που στόχο θα έχουν την πρόοδο και όχι τη σύγχυση.
Σημείωση Συνταξης του Ελληνικου Ανεμου
Το Άρθρο της Βικυς Μιχελη, είναι μια επιστημονική ανάλυση των μέσων της Ψυχολογίας (Ψυχολογικός Πόλεμος,) που ασκείται πάνω στους Έλληνες για να χειραγωγηθεί η θέληση τους και να αποδεχθούν τις Πολωτικές Επιλογές που είναι εις βάρος τους.
Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
http://psychologyview.blogspot.com
E mail: vicky4micheli@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου